Herman IV van Saffenberg g. 1027 a. a. 1091

Ur pennad tennet eus Rodovid BR, ar c'helc'hgeriadur digor.

Darvoudoù

1027 ganedigezh:

~ 1065 bugel: ♂ Adalbert van Saffenberg [Saffenberg] g. ~ 1065 a. a. 1110?

1091 marvidigezh:

Notennoù

Hermann IV van Saffenberg (* 1027, † 1091), ook bekend als Herman IV van Saffenburg of Hermann II van Saffenberg Nörvenich, werd graaf van het huis Saffenberg, die in de 11e en 12e eeuw een invloedrijke adellijke familie in het Rijnland was. Hermann IV van Saffenberg werd graaf van Saffenberg, Voogd van Cornelimünster en St. Martin in Keulen. In 1081 dong hij mee als graaf van Nörvenich naar de heerschappij over een ander graafschap in het Rijnland. Familie De geslacht Saffenberg stamt, net als het geslacht Berg af van de laatste graaf van het Karolingische Keldachgau (Het gebied tussen Düsseldorf, Mettman en Krefeld). Etniciteit Hermann's vader was Adolf II (c. 987, † 1041), graaf van Keldachgau, dit was een kleinzoon van Herman van Lotharingen . Zijn zonen waren Adalbert van Saffenberg en Adolf von Nörvenich . Het Huis Saffenberg werd in de 11e en 12e eeuw een belangrijke adellijke familie in het Rijnland. Huwelijk en nakomelingen Hermann IV van Saffenberg was getrouwd met Gepa van Werl, dochter van graaf Adalbert von Werl. Er is weinig bekend over de nakomelingen. Alleen een naamloze afstammeling Adalbert van Saffenberg, een neef van Adolf van Berg.

Rijksheerlijkheid Saffenberg Saffenberg was een heerlijkheid binnen het Heilige Roomse Rijk die niet bij een kreits was ingedeeld. De ruïne van Saffenburg of Saffenberg is te vinden bij Mayschoss in Ahrweiler in Rijnland-Palts. De burcht Saffenburg is in de elfde eeuw door de graven Adolf van Nörvenich en Adalbert van Saffenburg gebouwd en wordt in 1081 voor het eerst vermeld. In 1704 wordt de burcht gesloopt. Sinds 2004 zijn de vervallen muurresten gesaneerd. De rijksheerlijkheid De heren van Saffenburg oefenden tot 1172 de voogdij over het aartssticht Keulen uit. Na het uitsterven van de dynastie werd de heerlijkheid gedeeld. Aan het eind van de twaalfde eeuw is de burcht voor de helft in het bezit van Albert II en voor de helft in het bezit van zijn nicht Agnes. Via haar dochter Adelheid komt er een helft aan de graven van Sponheim en vandaar via een huwelijk aan graaf Diederik IV van Kleef. De andere helft komt door een huwelijk aan Willem van Arenberg en daarna aan Jan van Nieuwenaar. In 1424 viel de heerlijkheid toe aan de graven van Virneburg en na hun uitsterven in 1545 aan de graven van Manderscheid-Schleiden. Omdat bij de indeling van Virneburg bij de Nederrijns-Westfaalse Kreits geen vermelding van Saffenberg plaats vond, werd de heerlijkheid later als Kreits-vrij beschouwd. In 1593 werd de heerlijkheid veroverd door de graven van der Mark-Lummen waardoor het verloren ging voor het huis Schleiden. Na het uitsterven van het huis Mark-Lummen in 1773 komt het aan de hertogen van Arenberg. Vanwege Saffenburg hadden de graven van der Mark en na hun de hertogen van Arenberg een zetel op de Westfaalse gravenbank van de Rijksdag. In 1794 werd de rijksheerlijkheid Saffenburg evenals de andere landen van huis Arenberg door Franse troepen bezet. Hoewel de hertog van Arenberg in de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 werd schadeloos gesteld voor de verliezen, wist hertogin Louise Margaretha haar bezittingen op de linker Rijnoever als particulier eigendom weer in bezit te nemen. Het Congres van Wenen voegde in 1815 de voormalige rijksheerlijkheid bij het koninkrijk Pruisen.

Eus an dud-kozh d'ar vugale-vihan