Adele de Vermandois - Taolenn an diskennidi

Stichteres van klooster Fischbachau.

Vermoedelijk weduwnaar van een dochter van graaf Arnold van Reichersbeuern.

• 1054 samen met zijn broers verslagen door bisschop Gebhard I van Eichstatt
• 1091 bij keizer Hendrik IV in Verona
• tijdelijk graaf in het Pustertal
• sticht meerdere kloosters

Otto van Haldensleben is de onechte zoon van Bernard van Haldensleben en een slavin. Vanaf jonge leeftijd heeft hij in Bohemen in ballingschap geleefd. Als in 1056 zijn halfbroer Willem, markgraaf van de Noordmark, sneuvelt in een veldtocht tegen de Slaven, laat die geen erfgenamen na. Keizerin Agnes (regentes voor Hendrik IV) benoemt in zijn plaats graaf Udo van Stade. Maar Otto keert ook terug naar Duitsland en claimt dezelfde positie. De Saksische edelen haten het Salische koningshuis en zien in Otto, een charismatische vechtersbaas, een ideaal instrument voor een opstand. Zij hitsen hem op om de koningskroon op te eisen. In 1057 reist de keizerlijke hofhouding nietsvermoedend door Saksen en Otto ligt in een hinderlaag om de keizerin en de jonge koning te vermoorden. De broers Bruno en Egbert van Brunswijk weten deze aanslag te verijdelen. In de gevechten worden Otto en Bruno gedood en raakt Egbert zwaar gewond. Het is maar de vraag of de broers van Brunswijk werden gedreven door trouw aan het koningshuis. Ongetwijfeld zagen ze de ambities van Otto ook als een bedreiging voor hun eigen plannen. Egbert geneest en wordt rijkelijk beloond. Hij neemt de functies van zijn broer over in Friesland. Samen met zijn eigen lenen daar vormt hij het markgraafschap Friesland, dat ongeveer de huidige provincies Friesland en Groningen beslaat. In 1057 koopt hij de rechten van de bisschop van Bremen af en handelt voortaan als zelfstandig heer in Friesland. Ook trouwt hij in datzelfde jaar met twintig jaar oudere Irmgard van Turijn en Susa, die nauw verwant is aan de koninklijke familie.

1057 de bisschop van Hildesheim wordt zijn leenheer.

1058 neemt deel aan de expeditie tegen Floris I van West-Friesland (Holland)

In 1063 beslist hij in de stiftkerk van Goslar, de bloedige vete tussen de bisschop van Hildesheim en de abt van Fulda, in het voordeel van de bisschop. Een koninklijk onderzoek naar de gang van zaken concludeert dat Egbert daarbij geen misdaad heeft begaan.

1075 vecht met koning Hendrik IV in de slag bij Homburg aan de Unstruth, tegen de opstandige Saksen. De echtgenoot van (de zwangere) Hedwig vecht mee aan de kant van de Saksen en wordt bij deze slag gedood. Diederik en Hedwig trouwen korte tijd later.

1078 verovert de stad Metz voor de partij van de koning

• 1095 schenking aan Baumberg voor haar overleden echtgenoot
• derde huwelijk met Berengar II van Sulzbach, stichten samen het kapittel van Berchtesgaden

Il fut probablement le fils aîné et héritier du comte Arnold de Dießen et de la comtesse Gisela de Schweinfurt, la fille du duc de Souabe Otto III.
1098, il hérita de son père l'abbaye des Augustins de Dießen du deuxième duché de Bavière ainsi que des possessions du district de Haute-Franconie.
1120, il devint Vogt (bailli) de l’abbaye de Benediktbeuern.
Lorsque sa fille Kunigunde entra dans l'abbaye d'Admont, il fit don au monastère de 15 Hufen (oxgang) de terres à Moosburg du duché de Carinthie.
Vers 1100, il construisit l'abbaye d'Andechs.
Vers 1130, il construisit le château de Plassenburg.
Il épousa Sophie d'origine royale, sa grand-mère paternelle Sophie fut la fille du roi de Hongrie Béla I, elle fut la fille du margrave (chef militaire de marche ou fief) d'Istrie Poppo II, membre de la maison de Weimar-Orlamunde et, elle lui apporta en dot des terres au sud-est des Alpes.
1137, il se fit appeler comte de Plassenburg.
Vers 1140, il passa beaucoup de temps à la cour du roi Conrad III et il fit partie de son entourage.

Il fut le fils aîné de Berthold II d'Andechs et de son épouse Sophie, la fille du margrave Poppo II d'Istrie et de Richgarde de Sponheim.
Vers 1170, il fonda Innsbruck près de son château d'Ambras.
1173, il fut nommé margrave (chef militaire de marche ou fief) d'Istrie et de la marche de Carniole.