Gundred ? (of Normandy) g. 1048 ≤ ? ≤ 1063 a. a. 27 Mae 1085 - Taolenn an diskennidi

Był młodszym synem Albrechta II z rodu Askańczyków i bratem Jana I.

Patrom:Place name error

Był drugim synem margrabiego z Salzwedel Ottona III Pobożnego i jego żony Bożeny, córki króla Czech Wacława I. Po śmierci ojca w 1267 wraz ze starszym bratem Janem III (wkrótce zmarłym) oraz młodszymi Albrechtem III i Ottonem VI Małym objął rządy w odziedziczonej części Brandenburgii. Tytuł margrabiowski bracia dzielili także z trzema kuzynami ze Stendal. W 1272 dokonał podziału kraju z młodszymi braćmi. Otto był blisko związany z Czechami (za sprawą pokrewieństwa z królem czeskim Przemysłem Ottokarem II – Otto był jego siostrzeńcem) i w większym stopniu zajmował się sprawami tamtejszymi, niż swoim własnym krajem. W 1271 uczestniczył w czeskiej wyprawie na Węgry, wspierał też króla czeskiego w jego sporze z Rudolfem I Habsburgiem – w 1278 wziął udział w bitwie pod Suchymi Krutami, w której Ottokar zginął. Objął wówczas kuratelę nad synem i następcą Ottokara, młodym Wacławem II. W 1279 zawarł układ z Rudolfem Habsburgiem, zrzekając się w imieniu Wacława zdobytych przez Ottokara Austrii, Styrii i Karyntii oraz oddając mu na pięć lat Morawy, a sobie gwarantując regencję w Czechach. Wywiózł wówczas młodego władcę do Brandenburgii. Rządy Ottona w Czechach nie były zbyt szczęśliwe dla tego kraju – wśród ludności narastała niechęć wobec regenta oskarżanego o okrucieństwo, jak również wobec cudzoziemców (głównie Niemców), którymi się otaczał. Z rządów zrezygnował na rzecz matki Wacława w 1283 w zamian za wysokie odszkodowanie. Do Pragi wrócił wówczas Wacław. Po śmierci Rudolfa Habsburga w 1291 jako głowa ottońskiej linii brandenburskich Askańczyków uczestniczył w elekcji nowego króla niemieckiego. Wdał się przy tym w spór o skorzystanie z praw elektorskich należnych władcom Brandenburgii ze swym kuzynem, Ottonem IV ze Strzałą, który przewodził młodszej linii rodu. Otto Długi popierał wówczas Adolfa z Nassau, a Otto ze Strzałą należał do partii habsburskiej. Żoną Ottona była Judyta (Jutta) z Hennebergu. Dzięki temu małżeństwu, po śmierci brata żony, Ottonowi przypadła część hrabstwa Hennebergu oraz Koburg. Spośród dzieci przeżył go tylko jeden syn, Herman, który został jego następcą, oraz córki: Beatrycze, zm. 1316, żona księcia świdnickiego Bolka I Surowego, a następnie księcia kozielskiego i bytomskiego Władysława; Matylda, zm. 1298, żona księcia wrocławskiego i krakowskiego Henryka IV Probusa; Judyta (Jutta), zm. 1328, żona księcia Saksonii-Wittenbergii Rudolfa I.

Hennebergu oraz Koburg. Spośród dzieci przeżył go tylko jeden syn, Herman, który został jego następcą, oraz córki:

Beatrycze, zm. 1316, żona księcia świdnickiego Bolka I Surowego, a następnie księcia kozielskiego i bytomskiego Władysława; Matylda, zm. 1298, żona księcia wrocławskiego i krakowskiego Henryka IV Probusa;

В 1286 г. Александр III внезапно погиб, когда его лошадь, ночью, сбросила его на скалы. Трое его детей умерли ещё при его жизни, поэтому прямых наследников после смерти короля не осталось. Роберт Брюс, дед Роберта I, и Иоанн Баллиоль немедленно заявили претензии на престол, а молодая вдова Александра, Иоланда де Дре, объявила о том, что беременна законным наследником. Тем не менее, чем закончилась эта беременность точно неизвестно, и поэтому королевой была объявлена Маргарет. Предполагалось, что поначалу, ввиду юного возраста, она будет править под регентством шестерых представителей шотландской аристократии. Английский король Эдуард I, заручившись поддержкой многих баронов Шотландии предполагал заключение брака между Маргарет и своим сыном, первым принцем Уэльским, что было утверждено договором в Бригаме. Однако по пути в своё новое королевство 7-летняя девочка заболела и скончалась на корабле близ Оркнейских островов. Её тело было забрано на родину и похоронено в Норвегии. Смерть малолетней наследницы вызвала в Шотландии спор за корону между несколькими претендентами, а затем и англо-шотландскую войну, так как в этот спор вмешался король Англии Эдуард I.