Johann I von Anhalt-Zerbst g. 1341? a. a. 11 Ebrel 1382 - Taolenn an diskennidi

Był trzecim dzieckiem, a zarazem trzecim synem (i drugim, który dożył wieku dojrzałego) księcia wołogoskiego Filipa I i Marii, elektorówny saskiej. Po śmierci ojca w 1560 rządził wraz z bratem Janem Fryderykiem księstwem wołogoskim pod regencją matki i stryja Barnima IX Pobożnego a także krewnych: księcia sasko-gotajskiego Jana Fryderyka oraz Wolfganga, księcia Anhaltu. W 1567 wraz z bratem objęli samodzielne rządy w księstwie wołogoskim. Po rezygnacji z władzy w 1569 stryja, Barnima IX Pobożnego w wyniku dokonanego z braćmi 23 lipca tegoż roku podziału Pomorza miał otrzymać księstwo wołogoskie, ale zrezygnował z władzy na rzecz młodszego brata, Ernesta Ludwika, zadowalając się okręgiem obejmującym Bardo i Nowopole (Neuencamp). W 1592 po śmierci Ernesta Ludwika przejął władzę w księstwie wołogoskim jako opiekun jego nieletniego syna Filipa Juliusza. W 1603 przekazał władzę bratankowi, a sam objął panowanie w księstwie szczecińskim po śmierci kolejnego z braci – Barnima X Młodszego. W 1605 najpierw otrzymał Lębork, a po śmierci ostatniego z braci – Kazimierza VII objął też władzę nad Darłowem i Bytowem.

Ożenił się 8 września 1572 w Nowopolu, po trwających od listopada 1571 rokowaniach, z księżniczką brunszwicką Klarą, z którą miał liczne potomstwo. Po śmierci pierwszej żony w 1598 ożenił się powtórnie 31 maja 1601 z księżniczką szlezwicko-holsztyńska Anną w Sonderburgu. Wyprowadzenie młodej pary do Bardo dokonało się 17 czerwca 1601. Zmarł po krótkiej (trwającej od 4 marca) chorobie 7 marca 1606 w Szczecinie, zastał pochowany w kościele zamkowym pod wezwaniem św. Ottona 9 kwietnia 1606. Księstwo szczecińskie odziedziczył po nim najstarszy syn Filip II.

Był czwartym dzieckiem, a zarazem drugim synem ówczesnego księcia na Bardzie (Barth) i Nowopolu (Neuencamp), Bogusława XIII i jego pierwszej żony Klary, księżniczki brunszwickiej. Imię otrzymał po ojcu matki – księciu brunszwickim Franciszku. Od najmłodszych lat przewidziany był na stanowisko biskupa kamieńskiego. Najpierw w 1592 został koadiutorem biskupstwa, a po rezygnacji na jego rzecz 20 czerwca 1602 poprzedniego biskupa, stryja Kazimierza VII został 15 września tegoż roku wybrany na jego następcę. W wyniku układów z braćmi po śmierci ojca, Bogusława XIII oprócz biskupstwa objął też w zarząd starostwo bytowskie. Śmierć najstarszego brata – Filipa II, księcia szczecińskiego w 1618 spowodowała objęcie tego urzędu przez Franciszka. Książę przekazał swojemu najmłodszemu bratu – Ulrykowi stolec biskupi oraz władztwo szczecineckie.

Il fut le deuxième fils du prince de la maison d'Ascanie Auguste d'Anhalt-Plötzkau et de sa femme Sibylle, la fille du comte Jean-Georges Ier de Solms-Laubach.
1653, à la mort de son père, il gouverna avec son frère Emmanuel pendant douze ans.
1665, il épousa Sophie Eleonore, la fille du comte Henri Volrad de Stolberg-Wernigerode et de sa seconde épouse Margarethe.
1669, avec son frère, ils abandonnèrent la principauté d'Anhalt-Plötzkau pour la principauté d'Anhalt-Köthen.

Il fut troisième et dernier fils du prince de la maison d'Ascanie Auguste d'Anhalt-Plötzkau et de sa femme Sibylle, la fille du comte Jean-Georges Ier de Solms-Laubach.
1653, à la mort de son père, il gouverna avec son frère Lebrecht la principauté d'Anhalt-Plötzkau pendant douze ans.
1669, ils abandonnèrent la principauté d'Anhalt-Plötzkau pour la principauté d'Anhalt-Köthen.
1670, il épousa Anne-Éléonore, la fille du comte Henri-Ernest de Stolberg-Wernigerode.