Herman III Długi g. 1275 a. a. Genver 1308 - Taolenn an diskennidi

Był synem margrabiego z Salzwedel Ottona V Długiego oraz Judyty (Jutty) z Hennebergu. W 1291, po śmierci brata matki, hrabiego Hennebergu, wraz ze starszymi braćmi odziedziczył część Hennebergu oraz hrabstwo Koburga. Ostatni z jego starszych braci zmarł w 1295, wówczas to dziedzictwo matki przypadło wyłącznie jemu. W 1295 poślubił Annę, córkę późniejszego króla niemieckiego Albrechta I Habsburga. Już za życia ojca uczestniczył w rządach, szczególnie na terenach odziedziczonych po hrabiach Hennebergu. Także dzięki temu, że starsi bracia zmarli przed śmiercią ojca (ten zmarł zapewne w 1298) został jego jedynym następcą w części Brandenburgii. Początkowo dzielił tutaj władzę z ostatnim z żyjących stryjów i zarazem współrządców ojca, Albrechtem III, który wszakże zmarł już w 1300. Otto dzielił także tytuł margrabiowski z licznymi kuzynami z innej linii dynastii askańskiej, panującymi w Stendal, którym przewodził Otto IV ze Strzałą. Już w 1298 podczas elekcji królewskiej Herman próbował skorzystać z praw elektorskich przysługujących Brandenburgii obok swego starszego kuzyna Ottona IV. Herman zawarł wówczas sojusz z kuzynem. Jego efektem było nabycie w 1303 od margrabiego Diezmanna Miśni. Oznaczało to zerwanie z teściem, królem Albrechtem Habsburgiem, który także miał pretensje do tego terytorium. Margrabiowie brandenburscy sprzymierzyli się wówczas z królem czeskim Wacławem II. Po śmierci tego ostatniego powstał plan wymiany Miśni (którą mieli zwrócić Albrechtowi) na Pomorze, które miał oddać im syn Wacława II Wacław III. Jego realizacji stanęło jednak na przeszkodzie zamordowanie tego ostatniego w 1306. Herman posiadał także duże wpływy na Śląsku. Po śmierci swego szwagra (męża siostry Beatrycze), księcia świdnickiego Bolka I Surowego został opiekunem jego małoletnich synów, Bernarda, Henryka I i Bolka II – rządy w księstwie sprawował do czasu uznania pierwszego z nich za pełnoletniego (w 1305). W 1308 podjął wraz z kuzynem Ottonem IV wyprawę na Meklemburgię, podczas której zmarł wskutek choroby. Ze związku z Anną Habsburżanką pochodził jedyny syn i następca Hermana, Jan V, na którym wygasła ottońska linia dynastii askańskiej w Brandenburgii. Herman i Anna mieli także trzy córki: Agnieszkę, żonę margrabiego brandenburskiego na Stendal Waldemara Wielkiego, a następnie księcia brunszwickiego Ottona Łagodnego; Matyldę, żonę księcia żagańskiego Henryka IV Wiernego;

Elle fut la fille aînée de Jean de Brandebourg et de Barbara, la fille du duc de Saxe-Wittenberg Rodolphe III.
1422, elle naquit dans la marche de Brandebourg du Saint-Empire romain germanique sous le règne de l'électeur de Brandebourg Frédéric Ier.
1433, elle épousa à l'âge de 12 ans le marquis Louis III de Gonzague.
1437, fils aîné de l'électeur Frédéric Ier, son père renonça à la succession, préférant gouverner en tant que margrave (marquis) la principauté d'Ansbach ou Margraviat de Brandebourg-Ansbach.

Jean-François de Sabbioneta.

• Source wikipedia Jean-François de Sabbioneta ou Jean-François de Gonzague

Il fut le troisième fils de Louis III de Mantoue et de Barbara de Brandebourg.
1446, il naquit à Mantoue de la Maison de Gonzague.
1479, il épousa Antoinette, la fille du duc d'Andria, Pierre des Baux.

http://en.wikipedia.org/wiki/Vladislas_II_of_Hungary http://hu.wikipedia.org/wiki/II._Ulászló

До вступления на престол носил титул князя Оппельн и Глогау, владея в Силезии землями Глоговской (с 1498) и Опавской (с 1500), где приобрёл репутацию умного и распорядительного правителя. Прозвище Старый приобрёл из-за того, что великим князем литовским и королём польским стал в весьма зрелом возрасте после того, как на польском троне сменились два его старших брата.

Il fut le fils du comte Henri IX l'Ancien et de sa première épouse Mathilde de Mansfeld.
1467, il naquit à Stolberg.
Il eut un frère jumeau, Henri le Jeune.
1500, il épousa Anne d'Eppstein-Königstein.
1515-1524, il fut conseiller du cardinal Albert de Brandebourg pour le diocèse de Magdebourg et le diocèse de la principauté épiscopale de Halberstadt.
Il fut conseiller de l'empereur du Saint-Empire romain germanique Maximilien Ier et de l'empereur du Saint-Empire romain germanique Charles V.