Casimir I van Polen g. 25 Gouere 1016 a. a. 28 Du 1058 - Taolenn an diskennidi

Probablement une confusion avec : «Svatopluk (?-1169), qui épousa une fille de Géza II de Hongrie» Voir : wk:fr:Vladislav II de Bohême

• http://militera.lib.ru/common/solovyev1/03_03.html

Шляхта краковская позвала себе на престол старшего брата его, Болеслава Семовитовича; но княжение Болеслава не могло быть продолжительно и спокойно, ибо если прежде в Польше на княжеские отношения обнаруживали сильное влияние вельможи я прелаты, то теперь сюда присоединилось третье сословие, не туземное, как в Европе Западной, так называемое среднее сословие, выступившее тогда на сцену вследствие известных обстоятельств, но иностранное, немецкое. Немцы краковские, сендомирские и из других городов, которым не понравился новый князь Болеслав, обратили свои взоры на Генриха IV, князя силезского-вратиславского (бреславского), Пяста, но совершенно онемеченного, который сочинял немецкие любовные песни (Minnelieder) и был вассалом немецкого императора. Генрих принял предложение краковских граждан, часть шляхты приняла также его сторону, и он успел выгнать Болеслава. Но тот не думал еще уступать ему: он собрал войско и призвал на помощь родного брата Конрада и двоюродного Владислава Локетка, собственно законного наследника Кракову по родном брате своем, Лешке Черном.

• http://militera.lib.ru/common/solovyev1/03_04.html

Князь Бельзский 1210 - 1230 Князь Бельзский 1231 - 1234

• http://militera.lib.ru/common/solovyev1/03_03.html

Утверждение Ростислава Мстиславича в Киеве не остановило войну с Изяславом. Летом 1159 г. последний навел половцев на смоленские земли и те «много зла сотвориша, взяша душ более тмы (10 тыс. человек), а иные изсекоша». В 1161 г. смоленские князья совершили поход на Вщиж. Лишь вмешательство Андрея Боголюбского примирило враждующих князей. В то же время Ростислав заключил мир со Святославом Северским и с союзниками черниговских князей половцами, эти договоры были скреплены брачным союзом. В 1162 г. сын Ростислава Рюрик женился на дочери половецкого хана Белука, позже дочь смоленского князя вышла замуж за Олега Северского.

• http://lib.rus.ec/b/178816/read

Był młodszym synem Albrechta II z rodu Askańczyków i bratem Jana I.

Była najmłodszym[1] dzieckiem Władysława Odonica i jego żony Jadwigi, której pochodzenie pozostaje dyskusyjne. Nie jest znana data narodzin Eufemii. Badacze uznają, że najprawdopodobniej przyszła na świat w latach 30. XIII wieku[2]. W literaturze pojawia się też stwierdzenie, że urodziła się około 1230 roku[1]. Jej braćmi byli Przemysł I, Bolesław Pobożny i przypuszczalnie młodo zmarły Ziemomysł, a siostrami Salomea i hipotetycznie Jadwiga. W 1251 roku poślubiła swojego kuzyna Władysława, księcia opolsko-raciborskiego. Małżonkowie byli ze sobą spokrewnieni w czwartym stopniu według komputacji kanonicznej. Nie wiadomo, czy otrzymali niezbędną papieską dyspensę[3]; badacze sądzą, że sprawę niewątpliwie musiano wówczas załatwić pozytywnie[4]. Małżeństwo to miało na celu unormowania stosunków między Piastami wielkopolskimi i opolskimi wobec utraty przez Władysława w 1244 księstwa kaliskiego na rzecz brata Eufemii Przemysła I. W 1258 razem z mężem i synami Eufemia ufundowała klasztor cystersów w Rudach[5]. Z kolei w 1281 wyraziła zgodę na nadanie premonstratensom 100 frankońskich łanów ziemi w Lubnie[6]. Owdowiała w 1281 (po 25 marca) lub 1282 roku. Zmarła 15 lutego po 1281 roku. Przypuszcza się, że żyła jeszcze w 1287[7]. Eufemia i Władysław mieli czterech synów: Mieszka, Kazimierza, Bolesława i Przemysława oraz córkę (być może Konstancję) – pierwszą żonę Henryka IV Prawego.

"Летопись Даниловича"

Сын св. Михаила Всеволодовича Черниговского и княжны Владимиро-Волынской. Князь Новгородский в 1229 – 1230 гг. Князь Галицкий в 1238 г. Князь Луцкий в 1239 г. Князь Черниговский в 1240 – 1243 гг. Бан Мачевский на Дунае с 1243 г. В 1243 г. же женился на дочери венгерского короля Белы IV королевне Анне. У него, как и у многих князей Рюриковичей того времени, была бурная жизнь авантюриста, князя-изгоя, выпавшего из обычного «лествичного порядка»: метание по княжеским столам, бегства, усобицы, интриги, привод на русскую землю иноземных полчищ ради своих мелочных дрязг за престолы. Действительно, одно время он успел посидеть и в Луцке – несколько месяцев в 1239 году, пока не бежал при приближении Батыя. Самая известная его усобица – приход в 1245 г. с венгерским и польским войском на Даниила Галицкого, битва на реке Сан и полный разгром (это, кстати, последнее сражение между Ольговичами и Мономаховичами, вражда шла полтора века). Не сумев нигде пристроиться, он так и умер около 1262 г. на чужбине, на службе у давнего своего покровителя, короля венгерского, врага Руси. Эпоха таких горе-князей, заводил всех усобиц и приводов на Русь иноземцев, уходила в прошлое: Руси после Батыева нашествия нужно было единство и сила, а не прежний раздрай.

Естественно, ни о каком оседании потомков этого Ростислава на Волыни, в уделе своих злейших смертельных врагов Романовичей (Даниила и Василька) не могло быть и речи. Он тихо-мирно доживал свой век в Венгрии, полностью погрузившись в венгеро-болгаро-византийские дела и забыв о Руси. Он даже успел поссориться со своим отцом, Михаилом Черниговским, который приезжал к нему в Венгрию незадолго до своей гибели. В 1258 г. Ростислав выдал свою дочь за болгарского царя Михаила Асеня и был посредником между ним и византийским императором Лоскарем. В 1259 г. Михаил Асень был убит своим братом Коломаном. Ростислав с венгерским войском вторгся в Болгарию и разгромил узурпатора. Царем он провозгласил своего сына Михаила, женатого на сестре Михаила Асеня. В 1261 г. Ростислав ездил в Вену и способствовал заключению мира между венгерским королем Белой IV и чешским королем Оттоакром II. Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

По смерти короля Даниила мысль Романа Великого была приведена в исполнение: Галицкая земля перешла прямо к сыновьям Данииловым: Льву, Мстиславу и Шварну (Роман больше не упоминается), а дядя их Василько остался княжить по-прежнему на Волыни. Литва готовилась окончательно слиться с Русью под властию одного из сыновей Данииловых: в 1268 году Воишелк снова заключился в монастыре, отдав все свои владения зятю Шварну. Последний, боясь, как видно, возобновления внутренних волнений в Литве в пользу князей природных, уговаривал Воишелка покняжить еще вместе, но тот решительно отказался, говоря: «Много согрешил я пред богом и перед людьми; ты княжи, а земля тебе безопасна». Живя в угровском Данилове монастыре, Воишелк говорил: «Вот здесь подле меня сын мой Шварн, а там господин мой отец князь Василько, буду ими утешаться». Но он недолго утешался: Шварн умер бездетным, и литовцы снова вызвали Воишелка из монастыря для управления делами княжества; это возбудило вражду в брате Шварновом, Льве Даниловиче, которому хотелось быть наследником брату в Литве, а Воишелк не склонялся на его желание.

• http://militera.lib.ru/common/solovyev1/03_03.html

Bożena (zwana także Beata, Beatrycze) była córką króla czeskiego Wacława I i jego żony Kunegundy Hohenstauf. W 1243 poślubiła margrabiego brandenburskiego Ottona. Jej posagiem były zapewne Górne Łużyce. Nie wiadomo czy margrabiowie brandenburscy uzyskali ten obszar jako wiano czy może jako zastaw. Bożena zmarła we Wrocławiu i została pochowana w miejscowym klasztorze klarysek. Bożena i Otton III mieli sześcioro dzieci: Jan III Praski (ur. 1244; zm. 1268) Otto V Długi (ur. ok. 1246; zm. 1298) Albrecht III (ur. ok. 1250; zm. 1300) Otto VI Mały (ur. 1255; zm. 1303) Kunegunda (zm. ok. 1292) ∞ 1264–1269 Bela, książę Slawonii ∞ 1278 książę Limburgii Walram V (zm. 1290)

W 1249 została przez starszego brata Przemysła I wydana za mąż za Piasta śląskiego Konrada I, syna Henryka II Pobożnego. Małżeństwo to miało wymiar polityczny i skierowane było przeciwko Bolesławowi Rogatce, który dzięki temu sojuszowi zmuszony został do wydzielenia Konradowi księstwa głogowskiego i rezygnacji z pretensji do Wielkopolski. Uroczystości weselne odbyły się w Poznaniu, a nowożeńców pobłogosławili arcybiskup gnieźnieński Pełka i biskup poznański Boguchwał II[3].

Niewiele wiadomo o rządach Salomei jako księżny głogowskiej. Można przypuszczać tylko, że starała się utrzymywać poprawne i żywe stosunki ze swymi braćmi, książętami wielkopolskimi. Była również hojnym darczyńcą na rzecz klasztorów św. Marii Magdaleny w Nowogrodźcu nad Kwisą oraz dominikanów w Głogowie[4].

Z małżeństwa z Konradem doczekała się sześciorga dzieci. Byli to trzej synowie: Henryk, Konrad i Przemko oraz trzy córki: Anna (żona Ludwika II Bawarskiego), Eufemia (żona Albrechta II, hrabiego Gorycji) i Jadwiga (ksieni klarysek we Wrocławiu)[5]. Od Konrada i Salomei wywodzi się linia Piastów głogowskich i żagańskich, wygasła w 1504 na Janie II Szalonym.

Data śmierci nie jest znana; wiadomo tylko, że musiało to nastąpić jeszcze za życia Konrada. Pochowana została w klasztorze dominikańskim w Głogowie. Według Kroniki książąt polskich Piotra z Byczyny Salomeę otaczał nimb świętości. Nie zachowały się jednak żadne ślady starań o beatyfikację[6].

Konrad I był czwartym pod względem starszeństwa syn księcia śląskiego Henryka II Pobożnego i Anny z czeskiego rodu Przemyślidów. W momencie śmierci ojca w 1241 roku Konrad był małoletni. W celu uniknięcia nadmiernego rozdrobnienia władztwa został wysłany przez matkę i starszych na studia do Paryża, gdzie miał zostać wykształcony na duchownego.

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

Википедия В мае 1260 года она вышла замуж за Моиша II Дарои (1210—1280/1281), палатина Венгрии в 1270-1272 годах. От болгарских царей у неё детей не было, а в браке с Моишом родилась дочь Эржебет Дарои, которая стала женой Миклоша Меддьеши, воеводы Трансильвании, и одним из предков в 7-м колене короля Польши Стефана Батория.

Il fut le le troisième fils d'Heinrich II et de la comtesse Irmgard de Weimar-Orlamunde.
Vers 1228-1229, il accompagna l'empereur du Saint-Empire romain germanique Frédéric II dans sa sixième croisade en Terre Sainte.
1236, il succéda à son père et, après la mort de son frère Heinrich III, il fut comte de Schwarzbourg.
1248-1249, il fut capturé lors de la guerre de succession de Thuringe.
1267, il fonda le monastère de Saalfeld.

• http://forum.svrt.ru/index.php?showtopic=7507

• http://www.genealogia.ru/users/rurik/Rospisi/Kas_Rost.htm

Był drugim synem margrabiego z Salzwedel Ottona III Pobożnego i jego żony Bożeny, córki króla Czech Wacława I. Po śmierci ojca w 1267 wraz ze starszym bratem Janem III (wkrótce zmarłym) oraz młodszymi Albrechtem III i Ottonem VI Małym objął rządy w odziedziczonej części Brandenburgii. Tytuł margrabiowski bracia dzielili także z trzema kuzynami ze Stendal. W 1272 dokonał podziału kraju z młodszymi braćmi. Otto był blisko związany z Czechami (za sprawą pokrewieństwa z królem czeskim Przemysłem Ottokarem II – Otto był jego siostrzeńcem) i w większym stopniu zajmował się sprawami tamtejszymi, niż swoim własnym krajem. W 1271 uczestniczył w czeskiej wyprawie na Węgry, wspierał też króla czeskiego w jego sporze z Rudolfem I Habsburgiem – w 1278 wziął udział w bitwie pod Suchymi Krutami, w której Ottokar zginął. Objął wówczas kuratelę nad synem i następcą Ottokara, młodym Wacławem II. W 1279 zawarł układ z Rudolfem Habsburgiem, zrzekając się w imieniu Wacława zdobytych przez Ottokara Austrii, Styrii i Karyntii oraz oddając mu na pięć lat Morawy, a sobie gwarantując regencję w Czechach. Wywiózł wówczas młodego władcę do Brandenburgii. Rządy Ottona w Czechach nie były zbyt szczęśliwe dla tego kraju – wśród ludności narastała niechęć wobec regenta oskarżanego o okrucieństwo, jak również wobec cudzoziemców (głównie Niemców), którymi się otaczał. Z rządów zrezygnował na rzecz matki Wacława w 1283 w zamian za wysokie odszkodowanie. Do Pragi wrócił wówczas Wacław. Po śmierci Rudolfa Habsburga w 1291 jako głowa ottońskiej linii brandenburskich Askańczyków uczestniczył w elekcji nowego króla niemieckiego. Wdał się przy tym w spór o skorzystanie z praw elektorskich należnych władcom Brandenburgii ze swym kuzynem, Ottonem IV ze Strzałą, który przewodził młodszej linii rodu. Otto Długi popierał wówczas Adolfa z Nassau, a Otto ze Strzałą należał do partii habsburskiej. Żoną Ottona była Judyta (Jutta) z Hennebergu. Dzięki temu małżeństwu, po śmierci brata żony, Ottonowi przypadła część hrabstwa Hennebergu oraz Koburg. Spośród dzieci przeżył go tylko jeden syn, Herman, który został jego następcą, oraz córki: Beatrycze, zm. 1316, żona księcia świdnickiego Bolka I Surowego, a następnie księcia kozielskiego i bytomskiego Władysława; Matylda, zm. 1298, żona księcia wrocławskiego i krakowskiego Henryka IV Probusa; Judyta (Jutta), zm. 1328, żona księcia Saksonii-Wittenbergii Rudolfa I.

Konstancja była najstarszym dzieckiem księcia wielkopolskiego Przemysła I i księżniczki wrocławskiej Elżbiety. Swoje imię otrzymała zapewne na cześć siostry Elżbiety, żony księcia kujawskiego Kazimierza I - Konstancji wrocławskiej[2]. W 1255 r.[3], kiedy Konstancja nie osiągnęła jeszcze pełnoletności została zaręczona ze swoim rówieśnikiem - synem margrabiego brandenburskiego Jana I - Konradem. Świadczy o tym dyspensa papieska jaką udzielił narzeczonym papież Aleksander IV bullą z dnia 19 grudnia 1255 r. Dyspensa była potrzebna, gdyż zarówno Konstancja, jak i Konrad byli praprawnukami księcia wielkopolskiego Mieszka Starego. Związek ten miał unormować, wrogie dotychczas stosunki Przemysła I i jego brata Bolesława Pobożnego z margrabiami. Do właściwego zawarcia małżeństwa doszło dopiero po śmierci ojca księżniczki w 1260 r. w przygranicznym Santoku[4]. Wianem Konstancji miała być kasztelania santocka (jednak bez samego grodu, który pozostał przy Wielkopolsce) przekazana Brandenburgii za zgodą wiecu Wielkopolan, który odbył się w dniu 1 lipca tegoż roku w Poznaniu[5]. Taką wysokość posagu gwarantował już Przemysł I w 1255 r. Małżeństwo Konstancji z Konradem nie przyniosło spodziewanego ocieplenia stosunków brandenbursko-wielkopolskich, gdyż już w 1265 r. doszło do walk w wyniku, których Brandenburczycy zajęli gród w Santoku. Wojna z przerwami toczyła się zresztą przez całe życie Konstancji a zakończyła się ostatecznie dopiero w 1278 r. odzyskaniem przez Wielkopolskę wszelkich wcześniejszych strat[6].

http://ru.wikipedia.org/wiki/Друцкие

Najstarsza córka księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego i Jolenty Heleny, córki władcy Węgier Beli IV. Żona Henryka V Brzuchatego, księcia legnickiego i wrocławskiego.

O dzieciństwie i wczesnej młodości Elżbiety nie wiemy zgoła nic. Pomiędzy 1277 a 1278 została wydana przez ojca za mąż za księcia legnickiego Henryka Brzuchatego. Wiązało się to z zawarciem w tym okresie przez Bolesława Pobożnego sojuszu z Bolesławem Rogatką skierowanego przeciwko księciu wrocławskiemu Henrykowi IV Probusowi.

Małżonek Elżbiety samodzielnym księciem legnickim został po śmierci ojca w 1278. W 1290 w wyniku zamachu stanu zorganizowanego przeciwko legalnemu następcy Henrykowi III Głogowczykowi został on dodatkowo księciem wrocławskim. Elżbieta i Henryk byli rodzicami trzech synów (byli to: Bolesław III Rozrzutny, Henryk VI Dobry i Władysław legnicki), oraz pięciu córek (Jadwigi, Eufemii, Anny, Elżbiety i Heleny), z których trzy (z wyjątkiem Jadwigi i Eufemii) wybrały karierę duchowną.

22 lutego 1296 zmarł małżonek księżnej, Henryk V. Księstwo legnicko-wrocławskie, księżna-wdowa oraz jej dzieci znaleźli się wówczas pod opieką najpierw brata Henryka, Bolka jaworskiego (do 1301), następnie biskupa wrocławskiego Henryka z Wierzbna (w latach 1301-1303), wreszcie króla Czech Wacława II.

Znaczenie Elżbiety wzrosło zwłaszcza za rządów namiestniczych tego ostatniego, kiedy wraz z najstarszym synem Bolesławem III znalazła się na dworze w Pradze. Doszło tam do małżeństwa Bolesława z córką Wacława II, Małgorzatą. W zamian młody Henrykowic za zgodą matki zrzekł się na korzyść władcy czeskiego praw do ziem należących ongiś do Henryka V, a zagarniętych przez książąt głogowskich.

Szczególną opieką księżnej cieszyły się dominikanki i klaryski wrocławskie (w tym ostatnim klasztorze znalazły się trzy córki Elżbiety).

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html